એક શાળામાં શિક્ષક એમના વિદ્યાર્થીઓ સાથે કુટુંબભાવના પર વાતો કરી રહ્યા હતા. પરિવાર માટે વડીલોએ કરેલા સમર્પણની વાતો સાંભળવામાં વિદ્યાર્થીઓને પણ ખુબ મજા આવી રહી હતી.
શિક્ષકે બધા વિદ્યાર્થીઓને પ્રશ્ન પુછ્યો , " તમારામાંથી જેટલા વિદ્યાર્થીઓના દાદા-દાદી એમની સાથે રહેતા હોય એ જરા પોતાનો હાથ ઉંચો કરો. " વર્ગના એકાદ બે વિદ્યાર્થીઓને બાદ કરતા બધાના હાથ નીચે હતા. એક વિદ્યાર્થીએ શિક્ષકને ફરીયાદ કરતા કહ્યુ, " સર, આ વિજય મારી બાજુમાં જ રહે છે અને મને ખબર છે એમના દાદા-દાદી એમની સાથે જ રહે છે તો પણ એ હાથ ઉંચો નથી કરતો. "
શિક્ષકે વિજયને ઉભો કરીને પુછ્યુ, " બેટા, તારા દાદા-દાદી તમારી સાથે રહે છે ? " છોકરાએ નમ્રતાપૂર્વક કહ્યુ, " ના, સર. મારા દાદા-દાદી અમારી સાથે નથી રહેતા. " બીજા છોકરાએ કહ્યુ, " સર, વિજય ખોટું બોલે છે. હું એનો પાડોશી છું અને મને ખબર છે કે એના દાદા-દાદી એમની સાથે જ રહે છે."
શિક્ષકે વિજયને કહ્યુ, " બેટા, દાદા-દાદી સાથે રહેતા હોય એ તો સારી વાત છે તો પછી તું કેમ ના પાડે છે. " વિજયે કહ્યુ , " સર, મારા દાદા-દાદી અમારી સાથે નથી રહેતા પણ અમે બધા મારા દાદા-દાદીની સાથે રહીએ છીએ. મને ગર્વ છે કે હું અને મારો પરિવાર અમારા દાદા-દાદી સાથે રહીએ છીએ. "
મિત્રો, બા - બાપુજી મારા ભેગા રહે છે એમ નહી પરંતું હું મારા બા-બાપુજી ભેગો રહુ છુ એમ કહેવુ જોઇએ કારણકે આપણી એવી કોઇ હેસીયત નથી હોતી કે આપણે મા-બાપને આપણી સાથે રાખી શકીએ.